Antonin van de Bree

Ik leerde het schip kennen in 1999. De actieve manier van zeilen met de Vriendschap sprak mij aan. Op de zeilen als het kon. Of anders dan toch met de bomen. Daarom werd er veel geoefend op bijzondere situaties met veiligheid steeds voorop.

Prachtig om het schip te kunnen aanleggen zonder motor. Al die keren oefenen kwamen mij later nog van pas op het eiland Juist (D) waar we eens op de zeilen aanlegden. Ik herinneren me nog de opmerking van de vriendelijke havenmeester daar : “Ah, Sie wolten es schön machen.” Nee hoor, gewoon motorpech. Niemand verwacht tegenwoordig dat je het dan zo oplost. Belangrijk is dan wel dat je alles goed organiseert en iedereen een duidelijke rol geeft. Mijn favoriete vaargebied is zonder twijfel de Wadden. Het getij en de natuur daar geven een extra dimensie aan het zeilen. In het begin is het veel rekenen en puzzelen met waterstanden, afstanden en kaartdieptes. Later ontwikkel je daarvoor zowaar een gevoel. Dan voel je je bijna een ouwe zeebonk die zijn hele leven daar al rond struint. De geringe diepgang geeft het schip een grote vrijheid op het Wad. De gasten hebben een grote stem in wat we gaan doen op het water zolang ze maar zelf aanpakken en zich er voor inzetten. Ik vind dat altijd geweldig om te zien en geniet daarvan.