Familiewadweek 2010

10 tot 16 juli: Familie wadweek met Simon en Djuna, Job, Jasper en Jutta en Coby.

Djuna schrijft: droog liggen en nat worden

Het was een week om erachter te komen hoe verschillend zeilen eigenlijk is. Wanneer er weinig wind is kun je zeilen en als er erg veel wind is kun je zeilen, al zijn er grenzen zoals windkracht 8 en 9 en windkracht 0. Weerberichten stuurden onze plannen om te zeilen in de war, bevestigden onze plannen en bleken soms totaal onjuist te zijn. Zeilen is niet alleen zo hard mogelijk over het water racen (waar het bij speedboten alleen maar om gaat) maar vooral vakantie vieren terwijl je toch het gevoel hebt iets nuttigs te doen en een doel te hebben, dat je altijd nog aan kunt passen naar het weer, en zeilen is ook een beetje ontsnappen aan de wereld op het vasteland. Hoewel, hard gaan met een skûtsje wel een avontuur en leuk is, toen we op de laatste dag een snelheidsrecord van 10,4 knopen haalden. Dat geeft toch wel een lekker gevoel, de snelheid, de spanning van naar de rand worden getrokken doordat de boot zo schuin gaat. Ook al word je koud van de golven die over je heen klotsen en verlang je naar warmte. Warmte is altijd fijner wanneer je ook kou gekend hebt.

Zaterdag gingen we naar het Franse Gaatje varen. Daar gingen we droog liggen, zwemmen en garnalen vangen. Verbazingwekkend hoeveel garnalen er onder het zand zitten verstopt, je zou bijna waterschoentjes aan willen zodat ze niet aan je tenen knabbelen. Ook zijwaartslopende  krabben (maar dat doen krabben altijd) gezien en op de rug van Simon laten lopen.

Jutta en Jasper hadden superlekkere pastasalade gemaakt en na het afwassen gingen we nog een potje koehandel doen en slapen, want daar verlang je vaak naar als je op een boot zit, zo de hele dag in de buitenlucht. Deze eerste dag beloofde wat voor de rest van de week.

Zondag gingen we al best vroeg naar Vlieland zeilen, waar we rond de middag aankwamen en vastliepen op een plaat met basaltblokken, wat best wel eng was omdat die wanneer er veel golven waren de boot konden beschadigen. Toch waren we vlakbij de kust van Vlieland geëindigd en gingen we na een blubberige tocht in zwarte klei die ook voor een paar sneetjes zorgden aan land om even over Vlieland te lopen, een ijsje gegeten (Job, Jutta, Simon, Djuna). Anijsijs is trouwens een aanrader.

Coby en Jasper bleven bij de boot om de nieuwe zwaardstrijker aan het schip te maken. Zondag gingen we al best vroeg naar Vlieland zeilen, waar we rond de middag aankwamen en vastliepen op een plaat met basaltblokken, wat best wel eng was omdat die wanneer erveel golven waren de boot konden beschadigen. Toch waren we vlakbij de kust van Vlieland geëindigd en gingen we na een blubberige tocht in zwarte klei die ook voor een paar sneetjes zorgden aan land om even over Vlieland te lopen, een ijsje gegeten (Job, Jutta, Simon, Djuna). Anijsijs is trouwens een aanrader.

Coby en Jasper bleven bij de boot om de nieuwe zwaardstrijker aan het schip te maken. Gek om alle mensen op Vlieland Nederlands te horen praten want dat ben ik niet zo gewend op vakanties. Het is natuurlijk wel logisch.

Terug op de boot beetje slapen en lezen en eten! Ratatouille, jamjam, weer zo lekker. Daarna natuurlijk snel met de leukethea roeiend naar de kant en hem zo aangelegd zodat het bootje niet erg op de wal zou bonken en op zoek naar een café waar we de finale voetbal konden kijken! Uiteindelijk een disco gevonden waar wonderbaarlijk voor ons alle 6 een kruk vrij was en we keken de wedstrijd. Lange wedstrijd en Spanje gewonnen. En terwijl we een beetje moe en teleurgesteld terug naar de leukethea liepen hoorden en zagen we een hoogblond jongetje van 5 ontroostbaar huilen zich ondersteunend met de woorden ‘Maar zo kunnen we toch ook helemaal niet die wedstrijd winnen?!’. En hij had gelijk, onrechtvaardige scheids, als de scheids niet dit had gedaan en wel dat en niet dat, dán had Nederland sowieso gewonnen.

Slapen.

Maandag gingen we naar de Vliehors varen! Daar was een steiger, die me op de een of andere manier nu doet denken aan de schilderijen van Dalí met die lange surrealistische poten van dieren. Het was heel leuk om daar op heen en weer te lopen met om je heen alleen maar zand en een toeristenbus om naar te zwaaien. Job ging nog rennen naar het juttershuisje waaromheen allemaal spullen liggen die ooit gejut zijn. Terwijl Jutta en Jasper nog aan het wandelen waren en Job aan het rennen en Coby net deed alsof ze niet wist wat we aan het doen waren, gingen Simon en ik als verrassing poffertjes bakken met de poffertjespan die ik mee had genomen. Iedereen was blij met de poffertjes met gesmolten hagelslag en smulde ervan. Spelletje gedaan. Terug op de boot beetje slapen en lezen en eten! Ratatouille, jamjam, weer zo lekker gemaakt door Jutta en Jasper!

Daarna natuurlijk snel met de leukethea roeiend naar de kant en hem zo aangelegd zodat het bootje niet erg op de wal zou bonken en op zoek naar een café waar we de finale voetbal konden kijken! Uiteindelijk een disco gevonden waar wonderbaarlijk voor ons alle 6 een kruk vrij was en we keken de wedstrijd. Lange wedstrijd en Spanje gewonnen. En terwijl we een beetje moe en teleurgesteld terug naar de leukethea liepen hoorden en zagen we een hoogblond jongetje van 5 ontroostbaar huilen zich ondersteunend met de woorden ‘Maar zo kunnen we toch ook helemaal niet die wedstrijd winnen?!’. En hij had gelijk, onrechtvaardige scheids, als de scheids niet dit had gedaan en wel dat en niet dat, dán had Nederland sowieso gewonnen.

Mijn geheugen en gedachten deinen nog op het ritme van de golven.

Jasper en Jutta schrijven; maandag

Net aangekomen op de Vliehors, niet onder de indruk van de regenwolken – maar wel met een regenjas – liepen we langs de waterkant richting het zeegat. Niet vermoedend wat ons te wachten stond... Als eerste vonden we een als vissersnet gecamoufleerd... vissersnet ;-) Wel heeeel groot en niet kapot. Druk trekkend aan het net merkten we pas heel laat dat een paar meter verder iets veel interessanter lag... een klein dood zeehondje, althans dat dachten we... Toen we dichter bij kwamen, bleek dat hij wel erg levend was EN mensen die tussen hem en het water liepen niet aardig vond – [faug].

Verder op konden we van de schrik bijkomen en een zandbank vol zeehondjes – op veilige afstand – bewonderen. Op de terugweg nog een verrassing... Met de boot al in zicht voelden we nattigheid! Van onder het zand werden we bespoten!!! Geen idee wat voor diertjes het waren, maar ze konden wel tot 1,5 m ver spuiten. Wat een verrassend wad toch altijd weer. De lekkerste verrassing was echter de ontvangst met poffertjes :-).

‘s Avonds voeren we op de fok met een flinke Westenwind terug naar Vlieland dorp en maakten we een snelheid van meer dan 5 knopen!!

Dinsdag, terwijl de jongens en Djuna en onze skipper de boot klaarmaakten voor vertrek, roeiden Jutta en Jasper nog snel naar Vlieland voor bevoorrading; brood, cruesli, chips en vooral een nieuwe houten snijplank (die was in de week ervoor overboord gezeild). Na een lekker bakkie speerden we snel boven de richel langs door het zeegat naar Terschelling. De wind was helaas niet sterk genoeg om ons tegen de stroom in te helpen, maar met een beetje motor erbij hadden we snel de geul overgestoken en de kleine vaargeul bereikt die ons naar Terschelling bracht.

Bij de scherpe bocht van de veerboot, vonden we een mooi plekje om te ankeren en te wachten op opkomend water en dus stroom mee.

In het begin nog een beetje afgeschrikt door alle kwallen die door de stroming met een noodgang voorbij kwamen -- ze prikken ook wel een beetje met hun tentakels 🙁

-- werd de zandbank wel heel gaaf, toen we de zeesterren onder het zand ontdekten, wat   een leuke beestjes! En een heel raar gevoel op je hand 😉

Na wat chillen aan boord en een overheerlijke guacemole als tussendoor snack zeilden we verder naar het oosten en ankerden onder Terschelling. Simon liet nog ff zijn zeilkunsten zien in de leukothea => vrouwen imponeren 😉 maar het bootje was zo stabiel dat ie m niet

Vrijdag voeren we met ZW 6, en 3 reven in het Grootzeil en 2 in de Fok, van Terschelling haven naar Harlingen terug. We gingen heel hard: 10,4 knopen over het wad !!!!!!!!!!

Tjonge wat ging dat hard met Simon en Djuna, drijfnat bij de fok. Bij het wantij tijd voor droge kleding met warme soep. Daarna het laatste stuk kruisen door het Kimstergat. Met ieder op zijn vaste plek ging dat fantastisch, wat een teamwork!! Zo kwamen we veilig en heel voldaan in Harlingen aan, na een pittige week met onvoorspelbaar weer en wind.