Door de themaweken hebben we ook heel veel nieuwe mensen mogen verwelkomen dit jaar. De reacties waren heel positief. Ons concept waarin eenvoud en enthousiasme voorop staan slaat erg aan bij onze gasten. We hebben zelf ook met veel plezier gevaren dit seizoen. Dank daarvoor!
De laatste klus van dit jaar is aftuigen. We hebben dat een paar keer uitgesteld vanwege slecht weer en harde wind, maar het moet er nu maar eens van komen. We kunnen de spullen bij Cornelie in de schuur kwijt. Dat is mooi, want lekker dichtbij.
Volgend voorjaar starten we weer met klussen. Ieder die zin heeft kan komen helpen. De verwachting is dat we dit in de laatste van 2 of 3 weken maart zullen uitvoeren.
Het was een last minute actie; halverwege de week belde Reid of we niet een vrachtje locale ecologische streekgebonden producten naar Enkhuizen konden brengen. Daar vond gedurende het eerste weekend van november de Klassieke Schepenbeurs plaats. Een van de trekkers van de beurs was de Schoenerbrik de “Trois Hombres”. Met dit schip wil Atlantis wereldwijd duurzaam transport aanbieden voor duurzame producten (check www.zeilendehandelsvaart.nl). En aan de Vriendschap de eer de eerste lading duurzame producten vanuit het achterland aan te leveren.
Nu, een skutsje is tenslotte oorspronkelijk een vrachtschip en geen wedstrijdschip of toerschip, dus wij hadden er wel oren naar. En zo kwam het dat op vrijdagmorgen Rob vier pallets met biologische sappen uit Groningen, Drenthe en Friesland aan boord kreeg. Alles tesamen een ton, op zich niet zoveel, maar wel het hele ruim vol, zelfs de kachel moest eruit.
We zijn het niet meer gewend, die vracht… De kastjes of de laden konden niet meer open. Als je naar de WC wilde, had je twee opties: of via voor: met een snoekduik over de kisten en de hele inventaris die naar het voorruim verbannen was, en dan met een haakse bocht de wc in. Of via achter: in jezelf in slangenhouding wringen tussen de pallets en de luiken, je vervolgens naar beneden laten vallen en dan weer met net zo’n haakse bocht de wc in.
Met Indiaase hulp van Swetang Daweh
Gaat dat passen?
Zaterdagochtend kwam Djuna, Simon, Jette en Bernard om half negen aan. Sybren, de opstapper, was al aan boord en had alles wat mechanisch was al geinspecteerd. De motor liep al als een zonnetje. Om stipt 9 uur draaide brugwachter Pieter de brug en de sluis. Met een kalm ZZW windje kruisten we richting zuiden; het scheepje vond het duidelijk lekker weer eens met lading te varen en liep lekker door de golven. Het was behoorlijk koud, maar wel droog. Hoe lekker we ook liepen, de wind viel wat weg op een gegeven moment hebben we de motor bijgezet en nu konden we een streek meer hoogte houden. Toch was het al tegen vieren toen een hele menigte beursgangers op de Gependam stond te kijken hoe wij met lange slagen en nu wel weer een lekker windje het krabbersgat inkruisten en bij de Trois Hombres langszij gingen… Eindelijk warme koffie en thee!
Hier bleek dat het uitladen pas de volgende dag zou plaatsvinden. Dus dit was voor ons weer een behoorlijke ‘change of plans’, maar na wat heen en weer bellen lukte dat ook.
Samen met Arjen van de Trois Hombres en Mike van de bevrachter werd ik op het podium geinterviewd over dit initiatief en de toekomst van de zeilende vrachtvaart. Simon, Djuna waren inmiddels al verdwenen richting feestje in Utrecht, en Sybren ging met zijn vriendinnetje en logeetje de beurs verkennen en dan met de auto terug naar Friesland. Jette en ik warden door Mike uitgenodigd voor het diner aan boord van de prachtige klassieke radarboot Kapitein Kok. Daarna kronkelden we ons in slangenhouding tussen de pallets en de luiken en lieten ons vervolgens op de kooi vallen. Zonder kachel was het bar koud en het duurde een hele tijd voor we de klamme lappen een beetje drooggestoomd hadden met onze lichaamswarmte…
De zondagochtend gingen we lossen. Aan het uiteinde van de grote ra werd de ‘Whip’ bevestigd, en samen met de ‘front fall’ en de ‘rear fall’ zouden de pallets overal heen gepositioneerd moeten kunnen worden. Dat bleek inderdaad zo te werken. Onder de heldere instructies van de stuurman trokken de vele jongeren van de Trois Hombres de 250 kg zware pallets rustig en beheerst het ruim uit.
Daarna namen Cobi en Antonin het vrachtscheepje over en voeren in de dichte mist met een zachte zuidoostenwindje terug naar onze Thuishaven, Workum.
Reactie van Vivienne op 15 januari 2010 om 10:56 uur
Hoi! Wat een leuk initiatief dat de Vriendschap hieraan meegedaan heeft. Zo zie je maar weer; altijd in voor vernieuwing… met een finke dosis historie uiteraard! Vivienne
Eindelijk is het er van gekomen. We hebben de strontrace gevaren met Vriendschap. Ik was zelf al eens mee geweest op de Rust met Frans Eisenloeffel als schipper. Bernard en Peter hebben hem al meerder malen gevaren. Peter heeft de race der races zelfs al 1 of 2 keer geschipperd op de Rust. We wilden alle 3 graag weer eens meedoen en na vorig jaar toen Jelle Reid de Jong met ons scheepje had gevaren was het voor ons duidelijk. Nu nog een vierde man. Dat werd Simon, de oudste zoon van Bernard. Dat bleek een heel goede keus. Het was een fantastisch evenement. Helaas zijn we ondanks een heel goede 4e tijd als laatste geclasseerd. We hadden een aantal minuten gestoomd op een plek waar dat niet is toegestaan. Jammer, maar heel terecht.
De start was op maandag om 13:00 gepland. Een en ander duurde wat langer omdat de schippersvergadering wat uitliep en omdat de shanty-koren van geen ophouden wisten.
De zware klasse mocht eerst vertrekken. Het gevolg was dat wij op de 4e plek liggend geen vaart konden maken.
Uiteindelijk kregen we vrije wind en konden we gang lopen. Hieronder enkele foto's van het de stichting zeilvaart Warmond.
Het eerste stuk konden we Johannes nog achter ons houden, maar daarna maakte hij een slim klapje naar de hoge wal en was hij weg. We zagen hem pas weer in Warmond waar hij net wegvoer toen wij aankwamen.
Na Haarlem werden we allerhartelijkst ontvangen in Spaarndam in de prachtig gerestaureerde Kolksluis. En we kregen onreglementair erwtensoep aangereikt. Ons is verzekerd dat iedereen dat had aangenomen :-). Het smaakte geweldig, maar we zagen er wel moe uit!
Na Spaarndam konden we door naar Buitenhuizen. Dat ging moeizaam door de vele hoge bomen op de oostelijke oever. Uiteindelijk hebben we op de motor het Noordzeekanaal bij nacht getrotseerd. Niet te geloven dat we dat 25 jaar geleden zonder moter en alleen een paar olielampjes als navigatieverlichting hebben getrotseerd. Peter en ik hadden de eerste wacht.
Op het Buiten-IJ hebben we geankerd tot we 5 uur hadden geneutraliseerd. Achteraf had ik de bemanning iets eerder moeten wekken, we hebben met opstaan een kwartiertje verloren. Kennelijk had iedereen wel zijn slaap nodig. Bernard en Simon namen de wacht over zodra we onder zeil waren. We hebben daar voor het eerst gereefd en dat was nodig. Volgens track en trace voeren we constant tussen de 7 en 8,5 knoop met ruime wind.
Helaas waren we onbekend met de 'nieuwe' situatie bij de sluizen bij Enkhuizen. We raakten daar verzeild bij de keien op lager wal. En omdat ons dopje soms op zulke hoge golven slecht overstag wil hebben we de motor bijgezet. Dat kostte ons helaas een goede klassering. Na de sluis ging alles heel voorspoedig. We waren na 6 uur en een paar minuten van het Buiten-IJ naar It Soal gespeerd. Dat is onwaarschijnlijk hard.
Het was werkelijk schitterend om na zo'n tocht en zo'n nacht naar het gasvuur van de vuurtoren van Reid te varen met het ochtendgloren erachter!
Het binnenlopen ging wat minder voorspoedig. Het was in de wind op, dus moesten we bomen. We hadden daarvoor de mast gestreken. Maar om de één of andere reden kregen we het schip geen meter vooruit en ook niet in de wind op. Simon had na een minuut of 5 ineens door wat er aan de hand was. De dirk hing om een boeitje. Hieruit bleek dat we toch wel moe waren.
Toen we om 8:07 op woensdag voor de steiger lagen bleek dat we 4e varen en dat we een zuiver zeiltijd hadden van 41:47. Dat zou in de voorgaande 4 jaar snel genoeg zijn geweest om te winnen :-). Dat kun je natuurlijk niet vergelijken. We hadden dit jaar een heel gunstige wind. Volgend jaar zal het dus zwaarder worden!
Aan boord: Ester, Lotty, Marjolein, Elke, Mip, Petra, Joost en Antonin (schipper)
De bemanning. Foto Ester Vrij.
Er rijden slechts sporadisch bussen naar Lauwersoog. Bovendien vertrekt de laatste bus al vrij vroeg. De meeste opstappers kom je daarom al tegen bij de bushalte. Zo ook dit jaar. De gesprekken komen snel op gang waardoor de lange busreis door het vlakke Groningse land voorbij vliegt.
Zaterdag
Vanwege het tij met het LW midden op de dag deze week lijkt het handig om steeds tussen de middag warm te eten. Na de maaltijd wordt het langzaam aan tijd om te vertrekken. Rob, die de week ervoor had gezeild, had me vrijdag al ingelicht over de bijzonderheden. Ik wist daardoor al dat de motor matig startte. Maar toen het zover was om de motor te starten, bleek de bedieningshandel muurvast te zitten. Een paar pogingen gedaan om hem beschaafd vrij te krijgen, maar dat lukte niet. Er zat uiteindelijk weinig anders op dan het hele geval te demonteren om achter de oorzaak van het euvel te komen. Binnenin bleek de handel vrijwel dichtgeslibt met fijn zand vermengd met vet. Na reiniging en montage (dit maal met minder vet) werkte de handel weer naar behoren. Probleem opgelost mede dankzij de hulp van onze vrouwelijke boordwerktuigbouwkundigen Lotty en Ester.
De reparatie kostte de nodige tijd waardoor we pas laat in de middag konden uitvaren rond HW. De wind was stevig en uit WZW. Door de Robbengatsluis en voortvarend richting het Pieterburen Wad. Het was meteen weer genieten. Met een WZW-wind kan je Noordpolderzijl halve wind aanlopen met sommige delen van de geul aan de wind. Ruim twee uren na HW sturen we de geul naar Noordpolderzijl in. De stroom is tegen van het afgaande water. We hadden de stevige wind nodig om met voldoende vaart door de geul te varen. Als we er nu te lang over doen, dan lopen we halverwege vast. De boeg duwt het water opzij. De smalle en ondiepe geul versnelt het water om het schip waardoor de stroomweerstand nog groter wordt. Het dal van de boeggolf halverwege het schip trekt het water van het omliggende wad. De randen van de geul komen even boven het water uit. Vlak voor de kwelders, net buiten de vaargeul lag al een tot luxemotor omgebouwd vrachtscheepje vast op het Wad. Zo te zien met nog hooguit 2 decimeter water er omheen. Op een afstand van ongeveer 10 m glijden we er langs wat een onwezenlijk beeld oplevert. Even later strijken we de zeilen en leggen aan tegen de kade van Noordpolderzijl in het laatste licht van de dag. De mooiste manier om Noordpolderzijl aan te doen.
Zondag
We wilden uiterlijk half acht vertrekken uit Noordpolderzijl om zover mogelijk naar het oosten te komen. Tegen 7 uur zijn al genoeg mensen wakker en bovendeks om te vertrekken. De wind is nog zwak. We draaien rustig de kop door de wind met de boom en de fok en gooien los. Het is halve wind. Omdat we weinig vaart hebben verlijeren we snel naar lager wal ondanks gebruik van het zwaard. Er zijn te weinig mensen bovendeks om snel en adequaat actie te kunnen ondernemen met de fok en de bomen. Dan is de lastige beslissing: verstoren we de ochtendstilte en starten we toch de motor om onze tijdwinst te behouden of verspelen we onze tijdwinst door aan lager wal te geraken maar behouden het genot van de ochtendstilte. Vooruit, dan toch maar de motor. De grote vraag is echter of ie nu wel in één keer wil starten want anders wordt het alsnog aan lager wal. En wonderbaarlijk genoeg start deze keer de motor meteen de eerste keer. Dat geeft dan wel weer een goed gevoel over het besluit om de ochtendstilte te verstoren. Het is overigens meteen de laatste keer deze week dat ie in één keer start.
Eenmaal terug bij de Zuidoost Lauwers gaat het oostelijk richting het wantij van het Uithuizer Wad. De wind trekt aan. We naderen snel de Eems en steken hoog aan de wind naar Borkum om vrij te blijven van de banken Meeuwenstaart midden in de Eems die elk jaar hoger komen te liggen. Met ruime wind varen we snel de hoofdvaargeulen van de Eems over onder Borkum door. Voorbij de haveningang van de voormalige marinehaven op Borkum gaat het net bezeild langs de tonnen en prikken richting het wantij onder het eiland. Op het wantij breken de golven achter het schip en dreigen we even vast te lopen. Met een marge van nul passeren we in hetzelfde tij een tweede wantij. Altijd weer mooi. De betonning achter het wantij is verwarrend. Net op tijd ontdekken we een vergissing in onze koers voordat we op een plaat dreigen vast te lopen. Ontspannen gaat het verder voor de wind richting Juist. Onder het eiland laten we het anker zakken op een beschutte plek en genieten van een warme maaltijd.
In de loop van de middag hijsen we de zeilen weer en varen door naar Norderney. Door de stevige westenwind staat er een stevige deining in het zeegat tussen Juist en Norderney. We varen de haven in. Het deel van de kade achterin in de haven dat doorloopt tot in de jachthaven valt deels nog onder de Schiffsmeldestelle. Net voorbij onze ligplaats, de hoek om in een kleine kom, hoort de kade wel weer bij de jachthaven. Handig om te weten want het havengeld is waar wij liggen minder dan in de jachthaven terwijl toch makkelijk gebruik kan worden gemaakt van de douches van de jachthaven. Tot groot genoegen van de vrouwen. Alleen de schipper moet wat verder lopen om de formaliteiten af te handelen: de Schiffsmeldestelle bevindt zich helemaal aan het begin van de haven bij de veerboten.
Maandag
De wind is nog steeds stevig en ook nog steeds uit westelijke richting. We vertrekken ´s ochtends om half acht en varen met de motor tegen de wind in richting Juist. Door het ontbreken van een zeil rolt het schip meer dan gisteren in het zeegat en is lastig op koers te houden. We snijden een stuk af van de betonning om zo ver mogelijk weg van het zeegat te blijven. Het is even een uurtje doorbijten en scherp letten op de golven. Eenmaal terug in de buurt van Juist verdwijnt de ergste golfslag en is alleen de tegenwind over. Zodra de ruimte er is hijsen we de zeilen om verder te laveren. Na een paar slagen al (met stroom mee van het afgaand water) kunnen we net bezeild in één lange slag van onder Juist naar de Eemshaven varen. Ondanks dat het al tegen LW is, komen we zonder problemen op de Eems. Even komt het zwaard omhoog bij een bank maar daar blijft het bij. Op de Eems laveren we met lange slagen verder naar de ingang van het Uithuizer Wad. Bij de laatste bocht in de geul van het Ra-wadje en vlak voor het inmiddels drooggevallen Wad strijken we de zeilen en gaan voor anker. We besluiten om´s avonds niet verder te varen maar daar de nacht door te brengen. Door de krachtige wind tegen zou het toch vooral varen op de motor worden. In plaats daarvan spelen we aan boord het spel Saboteur. Vreemd genoeg wordt het nog een leuke avond. Door de afleiding van het spel merken we niet direct dat het anker is gaan krabben bij het opkomende water. We ontdekken het dankzij een ton in de buurt die als ijkpunt diende. De ton ligt nu wat verderop. Met de motor verleggen we het schip weer naar de juiste plek, steken alvast een tweede rif in het grootzeil en een rif in de fok uit voorzorg en hebben hoog en droog een heerlijke, rustige nacht op het Wad.
Dinsdag
De lucht is vandaag een stuk blauwer en de wind is afgezwakt maar nog wel tegen. Op de motor passeren we het wantij van het Uithuizer Wad en ter hoogte van Noordpolderzijl beginnen we met laveren over de Zuidoost Lauwers.. Bij het Pieterburen Wad maken we eerst een lange slag richting Simonszand over de plaat om halverwege overstag te gaan om met weer een lange slag uit te komen bij de Spruit. De motor was eerder vooral ingezet om nog over het wantij onder Schiermonnikoog te komen ondanks de wind tegen. Maar omdat de wind en de manoeuvreerruimte steeds meer afnemen, neemt ook de hoop af dat dat nog gaat lukken. Maar ach, het is inmiddels prachtig zomerweer en niemand is er rouwig om wanneer we vlak voor het wantij alsnog stranden op het Wad. We kunnen nog net even wat zwemmen of beter gezegd: in het water liggen. Als het water bijna van het Wad is verdwenen, ontdekken we zes lepelaars tussen de fouragerende vogels. Niet ver van de boot liggen de mooiste mosselen waarvan we twee emmertjes verzamelen samen met wat kokkels.
Het eten was weer verassend goed. Foto Ester Vrij.
Na de warme maaltijd is het wachten op HW. Het wordt ook tijd om de voorraden en het water aan te vullen. De opties hiervoor zijn Schiermonnikoog of Lauwersoog. Wetende dat we vrijdag ook al moeten eindigen in Lauwersoog is het aardiger om naar Schiermonnikoog te varen. Naarmate de week vordert, verschuift het HW meer naar de avond. Volgens de getijtabellen is het vanavond pas om 22:30u HW bij Schiermonnikoog. Tegen die tijd is het ook vrijwel donker rond deze tijd van het jaar. De afstand van onze wachtplaats tot de jachthaven van Schiermonnikoog volgens de kortste route bedraagt ongeveer 13 zeemijlen. De kortste route is dan wel min of meer recht over de plaat onder Schier. Niet lang nadat we loskomen rond 19:00u gaat de wind helemaal liggen. Rustig op de motor varend genieten we van de mooie avond. Met stroom tegen doen we er al snel meer dan 3 uur over. Het laatste stuk varen we in de schemering en als we aankomen is het vrijwel donker. Er lijkt nogal wat discrepantie tussen de lichtkarakters van de boeien op het water en die op de kaart. Of is het gewoon gebrek aan ervaring? Veiligheidshalve wordt vooraf wat uitgebreider dan gewoonlijk de aanlegmanoeuvre doorgesproken. We zullen werken in stellen van twee personen bij de handelingen voor de aanleg. De binnenkant van de kopsteiger blijkt nog vrij en dankzij het rustige weer levert de aanleg daar geen problemen op. We worden vanaf de wal geassisteerd door de bemanning van de Ebenhaëzer die buitenop ligt. Ze tippen ons ook over de schuine bodem aan de binnenzijde van de kopsteiger waardoor bij LW het schip flink schuin zal komen te liggen. Dat is weinig comfortabel. Gelukkig is de eigenaar van de luxemotor Risico, die ook buitenop de kopsteiger ligt en ook nog wakker is, bereidt om ons bij hem buitenop te laten liggen. We verleggen het schip, maken nachtklaar en sluiten daarna een mooie dag af tegen middernacht.
Woensdag
Eerst was het plan om ´s ochtends snel boodschappen te doen, wat andere dingen te regelen en dan verder te varen. Maar eigenlijk is daar net te weinig tijd voor en we hebben al een paar lange dagen achter de rug. Het wordt daarom een rustdag op Schiermonnikoog. Om te genieten van het eiland en het prachtige weer. Het beloofd vandaag zelfs op de Waddeneilanden een tropische dag te worden volgens de voorspellingen. Een duidelijk beter plan dus voor vandaag. We doen rustig boodschappen, drinken uitgebreid een kopje koffie in het dorp en kijken verder wat rond. Een bezoek aan het plaatselijke antiquariaat is altijd aardig. Sinds een paar dagen komt regelmatig een bonte avond ter sprake. Nu is er ook alle tijd voor iedereen om daar wat voor te bedenken. De middag is gereserveerd voor zwemmen in de Noordzee. Bij een kalme aflandige wind is het water van de Noordzee bijzonder helder. Het strand is uitgestrekt en alhoewel waarschijnlijk alle andere vakantiegangers op Schiermonnikoog ook op het strand liggen vandaag, is het er toch rustig. Daardoor is het strand ook uitermate geschikt voor Marjolein en Elke om wat Salsa-danspasjes te oefenen. Het is jammer dat de subgroep te voet en die met de fietsen elkaar onbedoeld zijn misgelopen op het strand ondanks het geringe aantal andere badgasten.
´s Avonds wordt in het centrum van het dorp een open lucht optreden bezocht van het plaatselijke Shanty-koor “Gin See to Heich”. Zeer geslaagd en een inspiratie voor de bonte avond.
Prachtig weer. Zon, zee en wind.
Donderdag
Het weer is ´s ochtends nog steeds geweldig. We willen naar de oostpunt van Ameland en daar droogvallen. Het is een mooie plek en dichtbij het Noordzee-strand. En het is niet ver van Lauwersoog zodat we vrijdag op tijd terug kunnen zijn. Vandaag is Joost dagschipper. Het is aan hem om te bepalen wat er moet gebeuren om daar te komen. Schipperen betekent dat je soms op alles tegelijk moet kunnen letten. De wind is naar het zuidoosten gedraaid. We liggen daardoor aan de lage wal. Dat maakt het afvaren lastiger. Overleg vooraf en goede instructies aan de overige bemanning zorgen ervoor dat dit zonder problemen verloopt. Via het Gat van Schiermonnikoog steken we de Zoutkamperlaag over naar het Wierummer Wad. De wind is inmiddels flink toegenomen en we willen al varende een eerste rif in het grootzeil steken. Het lukt niet goed om het schip bij te leggen om rustig het rif te kunnen steken. Bij de tweede poging komen we zelfs dwars op de wind te liggen met dichtgetrokken grootzeil en geen vaart. Een situatie met groot risico van omslaan bij deze harde wind. De situatie wordt gelukkig op tijd onderkend en de grootschoot snel gevierd. Geen moment te vroeg want het water stond al in het gangboord. Dan toch maar het anker er uit. Voor het anker liggend kunnen we alsnog rustig het eerste rif in het grootzeil steken.
De tocht wordt voorgezet en spoedig zijn we bij Ameland. We ankeren dichtbij het eiland maar ver genoeg van de fourageer-gebieden onder de kust. Nadat het water is weggetrokken en de vogels zijn uitgefourageerd ondernemen we een gezamenlijke wandeltocht naar het eiland. De wind is er niet minder om geworden, eerder meer. De enkels ondervinden pijnlijk de schurende werking van het langswaaiende zand. Wanneer we terug bij het schip zijn, zien we donkere luchten opkomen vanuit het westen. Via via bereikten ons eerder al wat berichten over een weeralarm voor Nederland. Het weerbericht bij de havenmeester vanochtend ging nog uit van een prachtige dag. Telefonisch overleg met Rob leert dat windstoten tot 110 km/uur worden verwacht. Dat is dus windkracht 11. Alles aan dek wordt extra vastgesjord. We liggen gelukkig voorlopig nog een paar uren droog op het Wad. Kort na de voorbereidingen voor zwaar weer, begint het flink te regenen met onweer. De wind stuwt het water via spleten en kieren in de luiken deels naar binnen. Pannen genoeg gelukkig. Verder proberen we er maar weer een gezellige avond van te maken met het spel Saboteur. De verwachte windstoten blijven gelukkig uit. Het wordt zelfs niet meer dan windstoten van 7 Beaufort. Tegen 11 uur in de avond is het onweer voorbij en lijkt de wind af te nemen. Het was een bonte avond maar anders dan we ons hadden voorgesteld.
Voorbereidingen voor het landelijk weeralarm dat inmiddels de Wadden heeft bereikt. Foto Ester Vrij.
Vrijdag
De laatste dag van onze Wadweek. Het weer is ochtends een stuk vriendelijker. De wind is weer teruggedraaid naar het westen waardoor Lauwersoog eenvoudig is te bezeilen. Het gaat voor de wind. Het streven is om de bus naar Groningen te halen van 4 uur in de middag. Tegen 12 uur in de ochtend komen we aan bij de Robbengatsluis waar al meerdere plezierjachten op hun beurt wachten. Door de drukte duurt het ongeveer anderhalf uur voordat we zelf zijn geschut. Het plan om nog wat op het Lauwersmeer te spelenvaren valt daardoor in het water. Er blijft dan te weinig tijd over om ook nog het schip schoon te maken. In plaats daarvan ankeren we op het meer om nog rustig te lunchen. Tot grote verrassing van de schipper blijkt het idee van de Bonte Avond toch niet zonder resultaat. De bemanning heeft tussen het zeilen door –wanneer eigenlijk?– gezamenlijk een lied geschreven waarin de belevenissen van deze week en de eigenaardigheden van de schipper worden bezongen. Het lied krijgt zijn premiere tijdens de lunch. De schipper is natuurlijk ontroerd.
Eind van de week. Weer naar huis. Enkelen hadden het helemaal gehad. Foto Ester Vrij.
Hier-o en daar-o
Op de wijs van: West Zuid-West van Ameland
(Hoog is de zolder, laag is de vloer)
Zand in de motor.
Weer een dag voorbij.
Kunnen we weer varen.
Iedereen is blij.
Refrein:
Hier-o en daar-o
Daar-o en hier
Hier-o en daar-o
Wat hebben we plezier.
Hoog leve de Vriendschap.
Laag is het ruim.
Klam zijn de matrassen.
En verder schuim, schuim, schuim.
Refr.
Aan boord vele vrouwen.
Brute kracht te kort.
Maar je kunt vertrouwen
op groente op je bord.
Refr.
Koppen op het water
Hoor ik vier-op-voor?
Kruisen is geen zeilen
Met Antonin aan het roer
Refr.
Peilen of prikken
Over het wantij
Helder articuleren
Of was het roer naar lij?
Refr.
Als een blauwe macho
geef ik het bevel.
Schipper en matrozen.
Een dynamisch spel.
Refr.
Vroeg uit de veren.
Zo rond halluf zeven.
Vertrektijd halveren.
Op de Waddenzee.
Refr.
Dansend op de Wadden.
Boeiend groen en rood.
Zie ik daar een staakje?
Oh nee! Het is een boot.
Vriendschap. De belefenis van een tocht op De Vrienschap is eigenlijk niet te omschrijven in een logboek. Je kunt het eigenlijk het beste zelf meemaken. Toch een poging om een verhaal in het logboek te schrijven van een heerlijk weekend meezeilen op De Vriendschap. Voor mij voor de eerste keer, en geen zeilervaring, dus hopelijk heb ik de termen nog een beetje onthouden.
Na de strontrace ligt De Vriendschap nog bij de sluis. 's Morgens ligt hij/zij mooi in het zonnetje.
Als we allemaal aanwezig zijn (Rob, Coby, Vivienne, Aletha, Jaap, Isaak, Henk, Sandra) gaan we eerst de boodschappen halen. Ondertussen maken de andere De Vriendschap klaar voor vertrek. De haven voor de sluis komt ondertussen vol te liggen met vissers die terugkomen ivm de feesten en visserijdagen.
We kunnen gelijk met de zeilen op Het Soal uitvaren en het IJselmeer op. Ondanks dat het begin van de dag er zonnig uitzag is dit snel veranderd. Het wordt grijs en vochtig. Toch zeilen we met volle zeilen met windkracht Zuid-Oost/Oost 4-5 richting Stavoren. Na een stuk gevaren te hebben met Vivienne als stuurvrouw en de anderen voor alle andere taken aan boord,draaien we terug naar Stavoren om bij een strandje in de luwte voor anker te gaan. De gps geeft trouwens aan dat we zeker 7 knopen varen. De lunch met bruine bonensoep en boterhammen wordt verzorgt door Aletha. Dat smaakt goed en gelijk wat opwarmen in het roefje.
Omdat meer windkracht wordt verwacht, wordt een reef in de zeilen gelegd. Met stuurman Isaak gaan we met een strakke koers van 60 graden richting de kust van Noord Holland. Alles overigens onder de vakkundige en geduldige leiding van schipper Rob. Als de kust net in zicht is, draaien we om en denderen we terug naar Stavoren. Het is goed te merken dat de wind is toegenomen. Zeker uit de luwte zijn de golven en schuimkoppen zichtbaar. Maar De Vriendschap rolt er rustig overheen.
Op het laatste moment is de ingang van de haven van Stavoren pas zichtbaar. De sluis gaat gelijk voor ons open, en na het strijken van de zeilen kunnen we de sluis in. In de jachthaven van Stavoren vullen we de watertank bij. We gaan voor anker op een mooie overnachtingsplek in de Geeuw (of was het toch de Morra). Het kachteltje gaat aan en er wordt geweldig gekookt door Aletha. Ondertussen drinken we wat met "droge" worst en knabbels. Daarna smaakt de curry met rijst goed en koffie, thee en het toetje mag ook niet ontbreken. De afwas wordt gedaan, en de pannen worden met veel geduld als een puzzel in elkaar gepast door Henk. Daarna is iedereen voldaan en moe en zoekt een plekje om te slapen. Ondanks de waarschuwingen van snurkers en een prater horen we 's nachts alleen het klotsen van het water.
We hebben een uur extra door het verzetten van de klok, maar toch is de ochtend snel gekomen. De lucht ziet er goed uit, blauw en wat wolkjes. Na het ontbijt met eieren met spek (van Rob), yoghurt en brood, wordt De Vrienschap weer klaargemaakt voor vertrek. Tot mijn grootste verbazing krijg ik de rol als stuurvrouw aangewezen. Eerst met alleen de fok, maar als we op de Fluessen zijn gaat ook het groot zeil omhoog. En wat is dat een machtig gevoel, aan het roer van De Vriendschap. Gelukkig staat Rob dichtbij, want het gaat best hard en vooral het overstag gaan is best een wennen, of een klein slootje ingaan waar ook nog eens een andere grote zeilboot ligt.
Net voor de pauze neemt Henk het roer over en zeilen we door kleine slootjes voordat we voor anker gaan voor de lunch. Vivienne zorgt voor de eieren en Coby smeert de boterhammen. Het zonnetje schijnt vollop dus we kunnen op het dek zitten. Een aantal mensen gaan even onder zeil want er lijkt een virusje rond te hangen.
Na een stukje rustig varen over verschillende meertjes en brekken gaan we kruisen in een smal slootje. Voor mij de eerste keer, de mensen op het voordek moeten alert reageren. Wat een schipperskunsten! Helaas moeten we daarna de zeilen strijken voor de eerste brug en gaat de motor aan voor het laatste stukje op de Lange Vliet en de 5 of 6 bruggen. Terug naar de vaste ligplaats van De Vriendschap. En zo was het weekend weer voorbijgezeild.
Weekend 10/11 okt was i.t.t. andere delen van het land geen verregend weekend. Tijdens het zeilen of op- en aftuigen was er zelfs af en toe een oplaadmomentje in een welkom najaars zonnetje. Aan boord waren Antonin (schipper), Aletha, Anne, Arnoldine, Joep en Marjon.
Het proviand was vrijdag al gekocht in de gloednieuwe Poiesz supermarkt op loopafstand van de ligplaats in Workum, dus we konden zaterdagmorgen lekker uitslapen. Omdat het nog regende had niemand zin om uit zijn kooi te stappen en thee te zetten, hoewel het al geruime tijd licht was. Strak grijze lucht en geen zuchtje wind. Dan maar bomen, bovendien krijg je het daar lekker warm van. Om Anne (die voor het eerst aan boord was) te laten wennen, nam de windkracht heel geleidelijk toe in de loop van de morgen en werd er rustig gezeild via het Groote Gaastmeer naar de Fluessen en hebben we gelaveerd richting Stavoren. Onderweg was er tijd om te studeren op het dek voor het vaarbewijs. Bij de Morra overnacht en de volgende dag weer terug over dezelfde route.
Bij het houtkacheltje een spelletje dobbelstenen van Catan gespeeld. Wist u dat stenen, hout, graan en een schaap voldoende is om een huis mee te bouwen? Het was lastig om de plaatjes op de dobbelstenen te onderscheiden bij het zicht van een olielampje, maar dankzij de oplettendheid van de anderen lukte het niet vals te spelen.
De licht geroeste overgebleven blikken bonen onder de zitbank vormden de inspiratie voor de maaltijden. Misschien dat daarom zondag de windkracht alsmaar toenam. Er was tijd aantrekkelijke betonning te leren ontwijken en we hebben bij de Langehoeksepollen nog wat geoefend met ankeren bij de oever zonder de motor te gebruiken.
Maandag is het zover. We doen mee met de Strontrace. Peter, Bernard, Simon en ik! Het wordt zo als het er nu naar uit ziet licht weer. Voor diegenen die de Strontrace niet kennen. Het is een historisch zeilevement dat dit jaar voor de 36e keer wordt gehouden. Het is een race voor tradiotionele schepen van Workum (Friesland) naar Warmond (bij Leiden) en weer terug. Het is altijd laat in oktober en vaak zwaar. Ik heb hem zelf een keer eerder gevaren met de Rust na Arbeid, destijds met Frans Eisenloeffel, Bernard, Peter en een zeeman van wiens naam ik niet meer weet. Frans had hem bij Weismuller opgeduikeld.
Frans was schipper en kok. We zagen hem niet veel bovendeks, hij was vooral hazen aan het bereiden. Er kwam een constante stroom lekkers naar boven. Dat hield ons toen wel 3 dagen en nachten op de been.
Reid de Jong is bedenker en aanstichter van dit fantastische evenement (net als gelijktijdig de beurtveer en de visserijdagen).
Jullie kunnen ons vanaf maandag 12 uur volgen via de track en trace site van de race.
Vorig jaar heeft Jelle Reid de Jong (de zoon van) de wedstrijd gevaren met ons scheepje.
Een korte vakantie, zeilend op de wadden met het bijna 100 jaar oude skûtsje “Vriendschap”. Het waren slechts 4 dagen, maar we genoten zo intens, dat het achteraf voelde alsof het er 14 waren. Want wat een fantastische tocht is het geweest!
Prachtig weer gehad: eerst zonnig met stevig waaien, dus nog wat fris. Dan 2 dagen warm, maar tóch niet zonder wind. Op de laatste dag bewolkt en toen wel even een windstilte, maar dan ’s middags, als apotheose, een harde bries waarmee we een flinke snelheid behaalden tot 8 knopen, gepaard gaande met enkele zware, doch lauwe regenbuien.
Al die weertypes leverden prachtige momenten op. Veel van wat je wilt zien van het wad en meemaken op zo'n schip, is voor ons zo ongeveer aan bod gekomen.
De start is in Lauwersoog. Nog vóór de aankomst van onze schipper Rob vinden wij Vriendschap al in de jachthaven liggen en beginnen we met het inladen van alle bagage en proviand voor 4 dagen.
Eenmaal door de sluis en buitengaats, is het met windkracht 5 al goed toeven daar boven op het dek,
En als dan tegen de middag het skûtsje vast komt te liggen op een droogvallende zandplaat,
genieten we in ons blootje van een aangeklede borrel
De tweede en derde dag verrassen ons met temperaturen rond de 25 graden. En toch ruim voldoende wind om lekker te kunnen zeilen! Dus alles uit, maar zwemvesten nog aan.
De luierende zeehonden in de verte op een zandplaat doen je beseffen dat je toch ‘gewoon’ op de Waddenzee vaart.
Bij windkracht 3 zijn de zwemvesten ook niet meer nodig
Op het dek kunnen we voorbeeld nemen aan die zeehonden.
‘s Middags vallen we eerder dan gepland droog op een plaat waar op veilige afstand ook weer zeerobben een droge richel hebben gevonden. Aan de horizon het vasteland van Friesland.
Als de zon weer daalt valt het wad helemaal droog en ligt het schip geheel verlaten van de rest van de wereld. Wat een rust en wat een prachtig decor.
Na een nacht in je kooi door het opgekomen water te zijn gewiegd, vind je de volgende ochtend het skûtsje weer droog op de zandplaat liggen, maar dan 180 graden gedraaid. Het wegtrekkende water heeft samen met de wind …de meest bijzondere sculpturen in het zand gecreëerd.
Na het ontbijt wordt de Vriendschap opnieuw door het water opgetild en kunnen we onze tocht voortzetten. Het weer is nu zo geschikt dat, met een zeer matige wind zelfs achter de boot gezwommen kan worden langs twee lijnen. Nieuwsgierig worden we gadegeslagen door een zeehondje dat ons een tijdje volgt.
Terwijl na de borrel in de kombuis (door ieder om de beurt) het diner bereid wordt…
…speelt de yogaleraar onder ons, serene noten op zijn traditionele Indianenfluit,
en ‘masseert’ hij ons met de doordringende tonen van zijn klankschalen.
Weer een ander doet aan tai chi en geeft op het wad een beginnerscursus.
Na het eten afwassen, simpelweg in en mét zeewater dat – niet voor de kniesoor – zonder zeep alles met zand en de borstel prima schoon krijgt.
De laatste ochtend ‘wad’ minder weer, met ‘wad’ meer bewolking. Terwijl anderen de eieren met spek voor ontbijt klaarmaken drinken we alvast thee of koffie die op specifieke wijze gezet wordt zoals Rob ons aan het begin van de reis al geleerd heeft: zonder filter en met niet meer dan twee stoomplofjes door de drijvende koffieprut (na een derde of meer zou ’t “niet meer te zuipen” zijn).
De didgeridoo komt nu bovendeks. Hoezo saai op zo’n boot? Ben je betoeterd!
Meer naar het westen, richting sluizen om naar de thuishaven van Vriendschap in Workum te kunnen varen, wordt het drukker op de waddenzee en zien we de mooiste schepen voorbij trekken.
Dramatische bewolking zorgt voor prachtige lichtval, dus mooie plaatjes, zoals een rijtje aalscholvers op een fuikmarkering.
En als de wind even helemaal gaat liggen worden water en hemelspant één, de horizon onzichtbaar.
Wat een onvergetelijke waddentrip. Een droom is waargemaakt, met alles erin zoals ik ‘m wenste!
Reactie van Rob Meerwijk op 22 juni 2013 om 01:03 uur
[…] De derde week van 2009 Delen:E-mailFacebookTwitterGoogle +1TumblrPinterest 22 november 2009 Rob Meerwijk Geplaatst in Naturisme,Vakantie en vrije tijd Getagd in Naturisme,Vriendschap,Vrijheid Permanente link […]
De Vriendschap lag niet aan de beloofde steiger in Lauwersoog. Dat leverde vrijdagavond in het donker een flinke zoektocht op door een onbekende haven, maar natuurlijk vonden we de skuts. Met z'n vieren was het al vlug gezellig. Volle havenkarretjes werden aan boord gestouwd, en een wijntje was dik verdiend. De rest druppelde zaterdagochtend binnen, eentje te laat met de beste smoes: de kaas vergeten!
Het zou een week worden van nog veel meer "nog nooit gebeurd" dingen: neuringlijn gebroken, zo veel alcohol aan boord gedronken zonder dronkenschap, onder de boot door zwemmen tijdens het droogvallen, spiritueel-technische problemen met het kooktoestel, buikgriep, op de sluisdeur gehangen. De rest lees je in het scheepsjournaal aan boord ;-). Zie daar ook onze Woord-van-de-Wadweek-lijst. Weer en wind zaten mee, beide niet extreem en behoorlijk goed.
Het was een fantastische week, met warme, lieve, hartelijke naturisten. We zeilden van plaat naar plaat, die we vaak zelf uitzochten, en soms zocht de plaat ons uit (the R-spot). Alle toplocaties werden met ons gedeeld: Simonszand, De Hon, baaitje bij Nes-Ameland, geultje bij Schiermonnikoog etc. We genoten van het kokkel- en mosselzoeken, leerden hoe ze keukenklaar te maken en te bereiden en kregen zelfs superverse oesters zo uit het Wad. We zeilden en zwommen, zochten de rust en daarna weer elkaar.
Rob bleek een geweldige, relaxed leidinggevende schipper met enorme kennis van natuur en een warm hart.
Cees, Wil, Rita, Halbe, Warner, Rien en Hendrien waren de opstappers in deze heerlijke week.
Rob, Halbe, Cees, Rita, Wil
Wierumerzand
Wadkakken…
de Rust en de Ruimte
geen horizon zichtbaar tussen zee en lucht
aan de wind
Drooggevallen
4 mannen trokken aan de neuringlijn: nieuwe neuringlijn
Reactie van Rob Meerwijk op 17 mei 2010 om 20:45 uur
De Wiccaweek was voor iedereen aan boord een bijzondere week, getuige de bloemlezing van foto's, gedichten die Reina zo uit haar mouw schudde, uitspraken uit de afsluitingsceremonie en quotes uit de stroom mailtjes die na afloop circuleerde als steun bij het afkicken...
Aletha: Aan het begin van de week schreef ik een recept voor geluk in het zand: Vriendschap, zon, wind, H2O... En ziehier het eindresultaat op de foto... Het was onwaarschijnlijk makkelijk om betoverd te worden door de bemensing van de Vriendschap en de grandioze omgeving van de waddenzee....
Ria: voor mij was grensverleggend dat ik naakt heb gezwommen; ik heb mogen ervaren hoe gemakkelijk het is om uit de kleren te gaan
Arnoldine: wat voor mij nieuw was, was het vrije varen op het Wad, niet de betonning volgen door de slenken, maar vrij over de platen, die bij eb droogvallen; en het verzamelen van oesters, kokkels en mosselen. (Op de foto bekijkt Arnoldine Ruth's schilderij)
Edith: op de eerste dag heb ik gevraagd om de eenheid te ervaren; nu merk ik dat ik steeds stiller wordt en naar binnen keer.
Ruth: ik ben gesterkt in het doen van mijn eigen ding: muziek maken
Reina: Stil en moe begonnen met de week, en geleidelijk aan merken dat er meer en meer genoten en gedaan werd door me. Vooral is me bijgebleven dat deze acht mensen goed samen stroomden op / met Vriendschap. Ieder in zijn / haar eigenheid.
Bernard: ik was deze week heel ontspannen, wat maakte dat ik veel mee kletste; en ik heb ook veel gelachen. En natuurlijk toilet maken als de haven weer in zicht is!
Margriet: Altijd druk met studeren, lezen, kwebbelen, en: zeilezakje naaien... In amper vier dagen maakte ze een heel zeilezakje af, tot grote tevredenheid van de schipper!
Annette: ik heb ervaren dat ik plezier heb niet alleen in de vrouwelijke, verzorgende rol, maar dat ik het ook fijn vind om stoere dingen te doen, zoals aan het roer staan en in de mast gehesen worden.
Want het perspectief vanaf het water is zo anders dan vanaf de wal.Om de Waddeneilanden vanaf het water te beleven was een openbaring. De beleving van en overlevering aan de elementen is sterker,water, wind, getijden. Geen overvolle camping, medetoeristen die haast hebben. Maar de rust en ruimte van het water en het wad. Wat heb ik van dit perspectief genoten.Voor herhaling vatbaar.
Waar ik ook van genoten heb zijn jullie. Het lachen, het zingen, samen koken, serieuze gesprekken, even afzonderen, alles was er en alles mocht er zijn.
De voorpret was groot, de week zeilen was groots en de napret duurt maar voort....
Reactie van Reina op 8 november 2009 om 19:16 uur
Complimenten voor het logboek van de wiccaweek.
Ben blij verrast dat de foto’s van Aletha zo mooi tevoorschijn zijn getoverd met jawel mijn gedichten.
Wat eem prachtige week nog langer laat beklijven.
En een zoete herinnering aan de stilte van WAD.
Job vormde samen met zijn vrienden Robin, Max & Mike de bende van vier. Simon had vriend Erik meegenomen, en tot slot waren Jette en ik aan boord.
Het boodschappen doen in Lauwersoog ging zoals gebruikelijk met een karretje van de Jachthaven. Dit keer werd het obstakel 'dijk af' zonder ongelukken genomen
De bende van vier leefde vooral 's nachts en sliep overdag. Aanvankelijk moest het aantal decibellen van hun nachtelijk leven nog getemperd worden, maar later ging dat beter en duidden nog slechts de lege zakken chips en snoepgoed in de vuilnisbak hoe lang hun avonden geduurd hadden.
De rest van de bemensing werd geplaagd door rugklachten (Jette), een ziekte onder de leden (Erik) en oververmoeidheid (ikzelf) en probeerde vooral veel te slapen. Simon leek de enige in goede vorm en speelde onvermoeibaar voor veerman om iedereen aan en van de wal te brengen.
Op het Ra wadje hebben we weer eens het netje uitgezet. We vingen drie mooie botjes die door ervaringsdeskundige Max eerst daadkrachtig met een peddel buiten bewustzijn geslagen werden, en vervolgens geslacht. Jette verzorgde de culinaire coaching van dit gebeuren, en zo hadden we weer een heerlijk maaltje uit de waddenzee.
Na afloop moest natuurlijk het netje gedroogd worden, en schoongemaakt van krabben en algen.
Een paar dagen later lagen we op een prachtig prive bankje tussen Simonszand en Schier, mooi om te wandelen. Paar kokkels geraapt, geen botjes dit keer.
11-17 juli. Het weer leek volgens de voorspelling wat minder te worden dan wat we in de natuurweek gewend waren. Maar zoals zovaak viel het op het Wad weer geweldig mee. Eigenlijk hebben we geen slecht weer gehad en 5 van de 7 dagen zelfs prachtig weer.
Aan boord hadden we Tiny, Gerben, Ivo en Tessa. Na 3 dagen kwam Ralph, de wereldreiziger aan boord. Hij die alles heeft gezien... Hij vond het dus ook niet gek dat hij vanuit Kerkrade naar Harlingen moest reizen, vanaf daar naar Terschelling en dan nog naar de meest oostelijke bebouwing (voor zover de taxi je brengt) en vanaf daar nog een stief half uurtje te voet door de duinen, over slikken en schorren, via weiden met paarden en kalveren.
De tocht ging van Workum naar Lauwersoog. We vertrokken met de laatste regen waarna de zon doorbrak. We hebben overnacht op de plaat in de buurt van Griend.
De zondag begon met stromende regen en geen zicht. De regen hield vrij snel op. In de middag begon de zon te schijnen en 's avonds zaten we met mooi weer op een terras op Vlieland. En Tessa sprintte naar de douche! Dat was al veel te lang geleden.
De volgende dag voeren we met werkelijk schitterend weer naar Terschelling om Ralph op te pikken. We lagen oostelijk van de wierschuur bij de eendenkooi. Daar hadden we een close encounter met heel veel paarden...
De volgende dag voerde ons naar het strand van Ameland. Het is toch altijd weer prachtig om daar te landen en het tij af te wachten. De wind was helemaal verdwenen. We wilden naar Nes. Niet alleen Tessa wilde douchen. Maar dat zou 's nachts moeten gebeuren. Het was natuurlijk ook de gelegenheid bij uitstek om op het strand te borrelen.
Die nacht zouden we naar Nes. Dat is niet helemaal gelukt. We zaten iets te oostelijk voor het Danziggat. En zo kwamen we in het Molengat. En dat is erg smal. We liepen vast in de Ballumerbocht. Weliswaar met opkomend water, maar het was al 1:30. Morgenochtend verder. Bovendien loopt de dijk anders dan op de kaart staat aangegeven helemaal tot aan het rode licht!
's Ochtends voeren we naar Nes voor douchen, water en boodschappen. Maar gauw de haven weer uit en op naar de Hon. Daar waren het weer paradijselijke toestanden. Veel kokkels maar geen garnalen deze keer.
De tocht naar Schier vond onder wel heel zonnige omstandigheden plaats. Ralph was inmiddels ook wat aan de zon gewend, dus de hele bemanning bloot. Onderweg kwamen we de klipper Isis nog tegen, maar die voeren op de motor ondanks de ideale omstandigheden. Op Schier rende er niemand naar de douche...
Ondanks toch wel heel vieze voeten...
De week is in stijl afgesloten op een terras op Schier. Wat was het een zwoele avond. Niet te geloven dat het de volgende dag voorbij zou zijn. Maar we werden wel wakker met onweer en regen. Die overigens gauw voorbijtrok. Maar we moesten wel vroeg op omdat het hoge water heel vroeg was. Of heel laat natuurlijk, maar dat is wat onhandig voor zo'n laatste dag.
En toen Lauwersoog. Dat lijkt na zo'n week in stilte wel heer erg op de bewoonde wereld. Dat is even afkicken. En Tessa was zo gewend aan het leven aan boord dat ze bijna vergat te douchen. Dat deed ze pas na 3 uur opruimen en pannenkoeken bakken en eten. Net op tijd voor de bus. Nog een geluk dat ze maar 1 muntje hadden.
Reactie van Rob Meerwijk op 22 november 2009 om 17:33 uur
De hele week was geweldig : het heerlijkste weer van de wereld in een omgeving die oneindig veel te bieden heeft aan schoonheid : water voor zover het oog reikt, stilte, heel veel lucht en de mooiste vogels. Met vijf mensen intens samengeleefd en ik kan zeggen : we waren met de juiste mensen op de juiste plaats : het was verrukkelijk spelevaren. En nu weet ik eindelijk waar vastklampen vandaan komt ! Tenslotte een haiku :
zilverwit zwermen ze achter de visboot op zomerse wadden
De afgelopen week was weer vol avonturen. We zouden vertrekken voor de Natuurweek. Helaas niet al te veel gasten, namelijk George en Wien, maar des te meer personeel, namelijk Coby als Schipper, Rob als Maat en bovenal Vivienne als Natuurgids.
We hebben de hele week fantastisch weer gehad, namelijk steeds ruim voldoende wind op vrijdag na en dagelijks felle zonneschijn en temperaturen rond de 24 graden, terwijl het binnenland het bestierf van de hitte. Hoe strak blauw het was, kun je zien bij deze onverwachte ontmoeting met de Nooit Gedacht van Rutger van Slobbe.
We begonnen de week met een huiler. Deze kwam van ver over de plaat naar ons toe. We lagen droog ten westen van het Inschot. Het beestje was op van vermoeidheid. Soms stopte hij even om op zijn zij te gaan liggen met zijn oogjes dicht. Coby heeft nog geprobeerd het beestje op te pakken. Maar als je niet weet hoe dat moet dan valt dat niet mee. Een telefoontje naar de kustwacht en net voor hoogwater was er redding. Bij hoogwater hadden we het beestje niet zo makkelijk in toom kunnen houden. Hij zwom vast een stuk beter dan wij. De redder pakte de huiler op of hij niet anders deed. Het zag er heel gemakkelijk uit.
Vivienne had voor ons een prachtige natuurweek voorbereid. We hebben van alles geleerd over de dynamiek van het wad en invloed op soorten en verspreiding, over droge en natte standplaatsen over de invloed van zout, over het ingrijpen van de mens op bijvoorbeeld Vlieland, over de geschiedenis van het Wad. Het is ooit een veengebied geweest. Tijdens de laatste dag hebben we een wandeling op Vlieland gemaakt waar alles bij elkaar kwam.
Verder hebben we weer genoten van oesters, kokkels en garnalen. Vivienne is een meester in het openen van oesters zonder je handen te snijden. George heeft zich culinair verschrikkelijk uitgeleefd. De meest fantastische combinaties werden uit de kombuis tevoorschijn getoverd.
Zelfgevangen garnalen
Zelfgevangen gekookte garnalen
George kookt
Met plezier
Garnalen pellen
Garnalen opeten
Prachtig borrelhapje
Gezellig
George kookt
Kombuistovenaar
De mooiste dingen komen er uit de kombuis
George
Dit was een geweldig begin van ons wadwekenseizoen met een stel fantastische mensen!
Aan boord: Jeanette, Mirjam, Rob (ten Berg), Marcel, Harm, Georgina, Theo, Antonin
Eindelijk weer eens gezeild. Het was lang geleden maar ik heb er weer van genoten. Van de 10 aanmelders hadden zich er helaas 2 vooraf moeten afmelden, 2 bijna nog op de dag van vertrek door ziekenhuis-opname van familie maar toch meegegaan en 1 was de eerste dag ziek en hebben we op zondag nog op kunnen pikken in Oudeschild (want helemaal overgekomen uit Australie om o.a. een keer met een platbodem mee te varen).
Twee mooie dagen en uiteindelijk helemaal droog gebleven ondanks de voorspelling voor slecht weer voor zondag. De wind was NO op zaterdag en bij Kornwerderzand was het HW om 09:00u. De mogelijkheid bestond om tegen de wind in maar met de stroom mee richting Vlieland of Terschelling te varen. Een lange tocht en droogvallen zou er toch niet meer inzitten omdat LW rond het eind van de middag lag. Bovendien waren behalve Rob en Mirjam, de andere gasten niet vertrouwd met een platbodem. Dus gekozen voor de makkelijke optie: ruime wind naar Texel. In de hoop dat de wind gunstig zou draaien de volgende dag. Wat ie niet deed.
Op zaterdag met een stevige wind (NO), veel zon en een frisse temperatuur op pad naar het Wad. Van het centrum van Workum naar de sluis bij Kornwerderzand hoef je je niet te vervelen. Er is genoeg afwisseling. Zeker in vergelijking met het stuk vanaf Kornwerderzand naar Texel waar het vooral tonnen volgen is. Geen probleem want de nadruk bij de bemanning lag toch bij gezelligheid. Mijn schoonzus Jeanette had haar broer Theo en haar Schoonzus Georgina uit Australië en nog wat vrienden geregeld voor dit weekend. Zelf wilde ze ook wat meer leren over navigeren. Daar was dus mooi de tijd voor. Om de tocht wat te verlengen hebben we wat meer geslingerd dan de andere, grotere maar langzamere platbodems die ook richting Texel voeren maar in een rechtere lijn. Overnacht in de haven van Oudeschild. We lagen naast de loodsbotter Texelstroom. Een prachtig schip met een vriendelijke bemanning waar we ooit nog eens wat mastbroodjes van hebben mogen lenen. Ze kennen ons nog steeds daarvan. ´s-Avonds genoten van de kookkunsten van Jeanette en Georgina. Helaas met gekochte garnalen in plaats van zelf geraapte kokkels. Zeker niet minder lekker.
Zondag was de wind afgezwakt maar nog steeds uit O. Het plan vooraf was om via de Stevinsluis bij Den Oever terug te zeilen via het IJsselmeer om te voorkomen dat we én stroom én wind tegen zouden krijgen op het Wad. Eenmaal buiten leek de wind dusdanig dat we hoog aan de wind richting Kornwerderzand konden komen. Andere platbodems verdwenen zeilend al vrij snel in die richting. Het plan werd bijgesteld en we kozen ervoor om langer op het Wad te blijven. Eerst ging het goed, maar al snel kwamen we toch op een stuk waar we moesten laveren. We kwamen in de situatie van stroom tegen en wind tegen die we juist hadden willen vermijden. We hadden toen geen andere keus meer dan de motor te starten en de zeilen te strijken. Snel daarna viel de wind ook nog eens geheel weg. Achteraf ben ik tot de conclusie gekomen dat de andere schepen al vanaf het begin hun motor bij hadden staan. Een mooie les.
Vlak voor Kornwerderzand kwam de wind weer op en daarna konden we gelukkig het laatste stuk weer zeilend vervolgen. Bij de Lorentz-sluis was het rustig. Rond 18:30u terug in Workum. Kort daarna begon het flink te regenen zoals voorspeld.
Beetje laat, maar toch. Uit mijn geheugen een verslag van de Mattenschippersrace.
Aan boord: Peter en Maud, Bernard (schipper), Coby, Jikke, Antonin, Rob (ten Berg) Rob, Ivo en Rens
De ploeg was wat kleiner dan andere jaren, dat zou harder werken worden. Het weer was natuurlijk fantastisch. De grote schepen zouden net als vorig jaar weer 1 uur en 3 kwartier voor ons starten. Gezien de omstandigheden wisten we dat we er een kluif aan zouden hebben om ze te achterhalen. De loting was heel guntig voor ons. We startten als eerste. En we waren ook vliegend weg en namen een grote voorsprong. De Dankbaarheid had ongunstig geloot. Desondanks liepen die iedereen heel hard voorbij. We hadden ze op het Giethoornse meer al bijna langszij. De slag om de Walengracht was ongemeen spannend. Al bomend bleven we boord aan boord tot op de Beulaker. Op de Beulaker waren ze ons aan de wind te snel af. Volgend jaar een nieuw grootzeil!
De rest van de race was een pleziertochtje maar de Dankbaarheid achterhaalden we niet meer!
Zaterdag 7 maart, mijn verjaardag, hebben Coby, Eefke, Rens en ik Vriendschap van Workum naar Franeker gevaren. Helaas op de motor, maar het was gelukkig wel stralend weer.
We hebben toch nog wel een paar dingen meegemaakt. Coby was wat laat, omdat ze het autoportier met draaiende motor in het slot had laten vallen. Daar was de wegenwacht nodig. Daardoor was het helmhout ook wat later en moest in improviseren. Onderweg schrok Rens zich rot omdat zijn reddingsvest ontplofte. Ten slotte moesten we bij de Koningsbrug wachten op een reuzetransport.
We hebben vandaag een nieuw grootzeil besteld voor Vriendschap. Het zal gemaakt worden door De Vries Sails te Makkum. We hebben gekozen voor een toerzeil met wedstrijdeigenschappen. Dat moet ons gaan helpen bij de Strontrace van 2009!
Al jaren kijk ik verlekkerd naar die stoere massief eiken helmhouten rondom mij heen. En Bij elk helmhout denk ik; mooi, maar dit zou ik toch net iets anders willen...
Nu gaat het dan gebeuren! Gerard heeft een niet-te-tillen massieve eiken balk geregeld, en gisteren hebben we er in zijn ruime loods de kettingzaag in gezet... Het is mooi hout, geen scheuren, rustige nerf, paar hoefijzers maar (zoals Gerard de knoesten noemt), en nu al herken ik de rode vlam.
Straks nog de lintzaag, vervolgens de droogkamer, en wellicht hebben we dan tegen het einde van het seizoen ons nieuwe, massief eiken helmhout...
Reactie van Rob Meerwijk op 3 maart 2009 om 18:20 uur
Bernard! Dat zie er mooi uit. Kan bijna niet wachten tot het einde van het seizoen…
Terwijl het scheepje in Workum heel rustig in het ijs ligt, is Job druk bezig om de blokken te verwennen. Hij moet een nieuwe I-pod verdienen dus hij gaat net zo lang door tot hij genoeg geld verdiend heeft. Na vier lagen glimmen de blokken als nooit tevoren en hebben we hem maar gestopt...
Binnenkort hoop ik wat te melden te hebben over het nieuwe helmhout... En in Maart gaan we bij Nieko in Harlingen de helling al weer op!
